«شمال از جنوب غربی»؛ تلاشی سخت در سینمای جنگ
در نگاه اول نسبت به فیلم «شمال از جنوب غربی» باید گفت با اثری از جنس سینما روبرو هستیم و اثری که روایتش با تصویر است و فارغ از هر گونه داستان و ماجرا به خوبی توانسته است لحظات خوب بصری و سینمایی خلق کند. فیلم به شدت اثر پر زحمتی است و این را می‌توان از تعدد نماها و پلان های جذاب آن دریافت که قطعا گروه تولید کننده را با سختی های زیادی در به تصویر کشیدن آن مواجه کرده است.
«شمال از جنوب غربی» فیلمی با دکوپاژ و برنامه است و زرگرنژاد نشان داده است که برای پلان به پلان فیلمش برنامه داشته است و دوربین ایستا و یا سرگردان نیست و با یک فیلمنامه دکوپاژ شده به پیش رفته است.
فضاسازی خوب و قابل قبول سال های اول انقلاب در لوکیشنی جنگلی و نبردی سخت میان گروه های درگیر در منطقه بر جذابیت های بصری اثر افزوده است و فیلمساز در خلق موقعیت های باورپذیر تلاشش موفق بوده است .
«شمال از جنوب غربی» به لحاظ مضمون نیز به دلیل پرداختن به قصه ای که قبلاً در سینمای جنگ به آن پرداخته نشده است برای مخاطب بدیع می باشد و این رو نیز قابل توجه است.
مشکل اصلی فیلم را می توان در پیچیدگی روایت جستجو کرد. مخاطب در یک سوم ابتدایی فیلم، بدون پس زمینه های لازم در دل ماجرا قرار می گیرد و بی آنکه آگاهی و اشراف لازم بر موضوع داشته باشد با سرعت روایت فیلم باید بدود تا بر قصه سوار شود که البته همین ریتم تند در لحظاتی به ویژه در سکانس های پایانی به ایستایی نزدیک شده که در یک تدوین مجدد در بعد از جشنواره می‌شود در برخی پلان ها بازنگری کرد.
فیلم به لحاظ بازیگری نیز به یک یکدستی لازم رسیده است و مجموع بازیگران فیلم توانسته اند در حد و اندازه های لازم ظاهر شوند؛ اگرچه کاراکتر (شخصیت) بابک با بازی امیر آقایی نیز می‌توانست از شخصیت پردازی بهتری برخوردار باشد و مخاطب به آن نزدیکتر می شد.
«شمال از جنوب غربی» در مجموع فیلمی است از جنس سینما و به دلیل حجم زیاد بازیگران و هنروران و همچین لوکیشن های سخت و صعب العبور نشان داده است که یک کار تیمی و مجموعه پشتیبانی خوبی را با خود به همراه داشته است؛ چرا که اساسا در سینمای جنگ اگر صحنه های درگیری، انفجار و زد و خوردهای نظامی به خوبی از آب در نیاید به شدت مضحک می شود که زرگر نژاد از این آزمون نیز موفق بیرون آمده است.
**عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران
