آوای آندلس در رودکی؛ دنیل کاسارس و جادوی فلامنکو
در شبی که موسیقی فلامنکو، روح آندلس را به تهران آورد، سالن رودکی میزبان نوای گرم و سحرانگیز دنیل کاسارس بود. گیتاریستی از سرزمین خورشید و ریتم که سازش نه تنها تکنیک بلکه احساس خالص را روایت می‌کرد. اجرای او، با ترکیبی از لطافت و هیجان، مخاطبان را به سفری موسیقایی از کوچه‌های سنگ‌فرش‌شده اسپانیا تا سواحل آرامش‌بخش مدیترانه برد-شبی که در حافظه دوستداران فلامنکو ماندگار شد.
در دومین شب از جشنواره چهلم موسیقی فجر، سالن رودکی ساعت ۱۸:۳۰ میزبان نغمه‌های آتشین و روح‌نواز فلامنکو بود. از سرزمین خورشید و ماتادورها، از دل کوچه‌های سنگ‌فرش‌شده آندلس، گیتاریستی نام‌آشنا قدم به تهران گذاشت. دنیل کاسارس، هنرمندی که سازش، قصه‌های اسپانیا را با نوایی جادویی روایت می‌کند.
نوازندگی کاسارس فراتر از نمایش تکنیک بود؛ احساسی عمیق بر سازش جاری بود که هر نغمه را جان می‌بخشید. ترمولوهای ظریف و مسحورکننده‌اش در قطعات آرام، مخاطب را به سواحل آفتابی و نسیم‌خورده اسپانیا می‌برد؛ جایی که موسیقی فلامنکو از دل طبیعت و زندگی مردمانش برخاسته است.
از همان ابتدا مشخص بود که این اجرا نمی‌تواند مورد پسند نوازندگان و علاقه‌مندان فلامنکو نباشد. سالن، پر از جمعیتی پرشور و شیفته، این گمان را به یقین تبدیل می‌کرد.
حاضران نیز هم‌پای موسیقی، در فضایی سرشار از هیجان، از تشویق‌های مرسوم فلامنکو فروگذار نمی‌کردند. هر از گاهی، در میان جملات موسیقایی، فریاد پرشور «¡Olé!» به گوش می‌رسید-واژه‌ای که در فرهنگ اسپانیایی نشانی از تحسین است؛ چه در میدان‌های گاوبازی، چه بر صحنه رقص و موسیقی فلامنکو. این تشویق‌های خودجوش، پیوندی زنده میان نوازنده و مخاطب ایجاد کرده بود، گویی سالن رودکی برای یک شب به قلب آندلس بدل شده بود.
قطعاتی که کاسارس برای این اجرا برگزیده بود، آمیزه‌ای از لطافت و هیجان بود؛ نغمه‌هایی آرام و دل‌انگیز که روح را می‌نوازش می‌کردند، در کنار قطعاتی پرشور و پرحرارت که ریتم‌های تپنده فلامنکو را به نمایش می‌گذاشتند. در این میان، ملودی‌های ترکیبی، بافتی از تکنیک خیره‌کننده و احساسی عمیق را شکل می‌دادند-هماهنگی‌ای که نه تنها مهارت نوازنده بلکه جان‌مایه موسیقی فلامنکو را به تصویر می‌کشید.
گاه با لطافت و آرامشش، مخاطب را در حال و هوایی رویایی غرق می‌کرد و گاه با سرعت نفس‌گیر و آرپژهای درخشانش، هیجان را به اوج می‌رساند. این تضاد زیبا، همان جادویی بود که اجرا را زنده و پرکشش می‌کرد؛ لحظاتی از سکون و تأمل، در کنار طغیان ریتم‌ها و تکنیک‌های پرفروغ فلامنکو.
از نظر فرم و ساختار، قطعات اجراشده کاملاً در چارچوب استانداردهای موسیقی فلامنکو قرار داشتند. هارمونی‌ها با آن حس رازآلود و پرشورشان، امضای منحصربه‌فرد این سبک را به نمایش می‌گذاشتند. گردش‌های فریژینی، آکوردهایی در تونالیته‌های مینور هارمونیک و مد فریژین، فضایی خلق می‌کردند که شنونده را بی‌اختیار به قلب اسپانیا می‌برد؛ جایی که موسیقی، بازتابی از تاریخ، احساس و روحیه مردمانش است.
در میان اجرا، کاسارس لحظاتی با حاضران سخن گفت و با لبخندی صمیمانه، بیان کرد که این نخستین بار است که به ایران سفر می‌کند و ابراز امیدواری کرد که آخرین بار نباشد. او با لحنی گرم و دوستانه افزود «امیدوارم از کنسرت لذت ببرید.» سخنان کوتاه اما صمیمانه او، ارتباطی نزدیک‌تر میان نوازنده و مخاطبانش ایجاد کرد و سالن را از انرژی و استقبال گرم حضار پر کرد.
به طور کلی، این اجرا برای علاقه‌مندان به موسیقی فلامنکو، شبی فراموش‌نشدنی و سرشار از هیجان بود. ترکیب تکنیک درخشان، احساس ناب و فضای صمیمانه‌ای که کاسارس در سالن رودکی ایجاد کرد، لحظاتی خاطره‌انگیز برای مخاطبان رقم زد-شبی که طنین آن نغمه‌ها تا مدت‌ها در یادها باقی خواهد ماند.
